چـادر...

یـک صـفحـه سـفید گـذاشتــ جـلوی دخـتـر و گـفتــː بـنویـس!

هـر چـه مـی خـواهـی بـنویـس!

هـی بـنویـس و پـاکــ کـن...

چـند دقـیقـه بـعد صـفحـه سـفیـد کـاغـذ پـراز عـلامتــ و حـرفــ بـود.

چـروکــ و خـطـ خـطـی و کـثیفــ.

جـای پـاک کـردن هـا و نـوشـتـن هـای مـکـرر, رویـش دیـده مـی شـد.

کـاغـذ را گـرفتــ. یـک کـاغـذ سـیاه بـه او داد و گـفتــ: بـنویـس.

هـمان هـایی کـه آنـجا نـوشتی. پاکــ کـن, خـطـ خـطـی کـن...

دخـتـر گـفتــː نـمی شـود اسـتاد, روی بـرگـه سـیاه چـیـزی نـوشـته نـمی شـود!

اسـتاد چـادرش را سـرکـرد و لـبخـند مـلیحـی زد.

نـگـاه دخـتـر بـه سـیاهـی چـادر خـیره مـاند.

مـنبـع: زمـزمـه بـاران

چـادر پـرچـم استــ ...

حـجابـم سـند بـندگی و عـبودیتم را امضا می کند!

می گویـند سـیاهیِ چـادرم چـشم را می زند!

آری، چـشم آدم هـای حـریص و هـرزه را!

چـشم را که هـیچ!

خـبر نـدارند تـازگی هـا، دل را هـم می زند!

دل آدم هـای مـریض و بـیمار دل را

از شـما چـه پـنهان چـادرم دست و پا گیر هم هستـ

دست و پـای بـی بـند و بـاری را می بـندد!