شـبــ هـایـم بـارانیــ اسـتــ ...

گـاه مـی انـدیـشمــ...

چـندانـ هـم مـهـم نیسـتــ 

اگـر هـیچ از دنـیا نـداشـته بـاشـمـ

هـمینـ مـرا بـس کـه کـوچـه ای بـاشـد و بـارانـ

وخـدایـی کـه زلـال تـر از بـارانـ اسـتــ...

شبــ هـای بـارانـی ...

یـک ساعتــ کـه آفـتابــ بـتابـد، خـاطـره 

آن هـمه شبــ هـای بـارانـی از یـاد میرود

ایـن استــ حکـایتــ آدم هـا، 

فـرامـوشـی

صـدایــ بـارانــ

صـدایـ بـارانــ زیبـاتـرینـ تـرانه خـداستـ

 کـه طـنینش زنـدگـی را بـرایـ مـا تـکرار

 مـی کنـد؛ نـکنـد فـقطـ بـه گـِل 

آلودگـی کفشهـایمانـ بـیندیشیـم!؟

ای خـــــدا ...

ایــنروزهــا عجیبـــ احســاس دلتنگیــ میــکنمــ...

نمیـــدانـم از دوستـانـم جـدا مـانـده ام یــا از خـــدا...

بارونـــــــ ...

بـارانـــ بزنـــ !!!

بیـــشتـر از اینهـا بزنـــ...

به ایـن راحـتی نمیــتوانـی غـم هـا را از

 وجود خسـتـه ام شـستـشو دهـی!!!

تمــام تلاشـتــ را بـکـنــ...

مـن هـم تا آخریـن قـطـره اتــ تنهـایتــ

 نخـواهـم گذاشتــ...

خـودم را به تـو سپـردم...